Rennen bij de Ayers Rock en wandelen bij vele hoof

Dag 20 zondag 28 oktober 2012
Rennen bij de Ayers Rock en wandelen bij vele hoofden
Als echte toeristen stonden we om kwart voor zes samen met 200 anderen op een speciaal aangelegde parkeerplaats te kijken naar de zonsopkomst. Of liever, we stonden met zijn allen met de rug naar de zon om te kijken wat voor kleurschakeringen ontstonden bij de opkomst van de zon. Wel aardig, maar niet zo bijzonder vond ik. Om daar nu helemaal voor naar Uluru te komen! De Basewalk gisteren gaf een heel wat imponerende beeld.
Aangezien ik al weer een looptraining van mijn atletiektrainer Arno heb gemist en Ayer’s Rock een heel bijzondere plek is besloot ik een stuk te gaan rennen bij de rode reuzenrots. Uiteraard in mijn eentje. Geen strenge blik van mijn trainer, geen als dartelende hindes voor mij uitsnellende vrouwelijke loopmaatjes, die dit wat ouder wordende lijf inspireren, nee alleen Frans en de rots. Toch heeft het wel wat om te rekken en strekken tussen honderden meters hoge rotsen en te rennen langs de mooi gevormde rotswanden, vrijwel zonder iemand tegen te komen. Ook tijd voor een meditatief moment op deze spirituele plaats.
Nee, we hebben de rots niet beklommen. Uiteraard uit respect voor de Aboriginals die dit niet willen, maar nergens, maar dan ook nergens te zien zijn. Maar ook omdat Bert onze buurman dat verboden heeft. Nu zal hij ons niet met een speer door de dijen steken, zoals Aboriginals doen, maar hij moet nog wel onze tuin bladervrij maken en we moeten hem dus nog even als vriend houden.
Na een duik in het zwembad gaan we naar Kata Tjuka, wat in de taal van de Anunga Aboriginals “veel hoofden” betekent. Het complex lijkt op een in vele stukken (36) uiteengevallen Ayers Rock. Het heeft een ontstaansgeschiedenis van ruim 500 miljoen jaar.
Een zandige zeebodem werd opgeheven. Er werden bergen gevorm die op zich weer erodeerden en waarvan het puin door rivieren in grote slenken werd gedumpt. Die slenken kwamen door verdere gebergte vorming onder druk te staan, waardoor de brokstukken (sediment) aan elkaar klonken. Horizontale lagen kwamen verticaal te staan.
De maximale hoogte van de rotsen in 564 meter, maar in de bodem gaan de rotsen wel tot 6 km diep. Vertelde een gids.
In het gebied verschillende biotopen: de kale rotsen zelf, de onderkant van de rotsen en de kreken. De woestijn eik komt veel voor. Dieren zijn vooral s’ nachts actief, hoewel we twee kangoeroes spotten.
Wij lopen de Vally of the Winds track van 7,4 km een zeer uitdagende tocht. Gisteren kon je de Basewalk wel met een rollator doen. Zo vlak. Maar dit was het betere werk. Als een echte klim geit bewoog Joke, ondanks haar ruimte en hoogtevrees zich over de zeer steile paden. Langzaam, maar toch. Adembenemend mooie uitzichten.