Tasmanie, een begin
Door: Frans
01 December 2012 | Australië, Launceston
Dag 54 zaterdag 1 december 2012
Ik geef het toe. Af en toe snurk ik. Vannacht languit liggend in onze oceancliners ( een heel luxe lig/slaapstoelen) op de veerboot Spirit of Tasmania op weg naar Devonport, , kon Joke een vergelijkend snurk onderzoek doen tussen mij en een tiental andere mannen. Ik behoorde gelukkig tot de categorie lichte snurkers. Weet niet of zoon- en dochterlief dat op grond van historische gegevens gaan bekritiseren.
Om half zes werden we gewekt en om half zeven reden we met Apollo Tasmanie op en Devonport in. We vonden een heerlijk picknickplekje aan de Mersey, de rivier waaraan Devonport ligt. We maakten een prachtige wandeling langs de kust door een heel mooi park met natuurlijk weer BBQ plaatsen, kinderspeeltuigen etc. Het is hier volop lente, dus een pracht aan bloemen. Onder een mooie rij coniferen stonden 17 gedenktekens voor 17 gevallen soldaten in de Vietnamoorlog, ieder met een korte beschrijving. Even sta je stil bij de waanzin van zo’n oorlog en het nodeloos uit het leven wegrukken van zulke jonge mensen. Dan verderop naar de vuurtoren. Er onder typische vulkanische rotsen van 180 miljoen jaar oud. Wat stelt de recente geschiedenis van de mens daarbij voor?
We gaan naar Launceston, de tweede stad in grootte van het land. Onderweg pauzeren we in het gezellige Doloraine, waar we natuurlijk Doloraine Deli induiken, een met gebak en zeer dikke dames overladen cafe.
90 % had zwaar overgewicht en of het daar of aan iets anders lag, Joke nam geen gebak en dan kan ik, hypocriet die ik ben, natuurlijk niet achterblijven.
Het lijkt soms dat er maar twee soorten Aussies zijn.. veel te dik en gewoon. Die mensen met normaal postuur rennen je voorbij, of powerwalken in de parken en langs de rivier. De anderen eten, bv gebak. We mogen wel uitkijken!
Dan verder naar Launceston. We vinden een rustige camping en besluiten maar eens rustig aan te doen en plannen te maken voor ons verblijf op het eiland. Je wordt hier overladen met info. Op mijn campingtafel liggen er 15 verschillende, de meesten
Ik geef het toe. Af en toe snurk ik. Vannacht languit liggend in onze oceancliners ( een heel luxe lig/slaapstoelen) op de veerboot Spirit of Tasmania op weg naar Devonport, , kon Joke een vergelijkend snurk onderzoek doen tussen mij en een tiental andere mannen. Ik behoorde gelukkig tot de categorie lichte snurkers. Weet niet of zoon- en dochterlief dat op grond van historische gegevens gaan bekritiseren.
Om half zes werden we gewekt en om half zeven reden we met Apollo Tasmanie op en Devonport in. We vonden een heerlijk picknickplekje aan de Mersey, de rivier waaraan Devonport ligt. We maakten een prachtige wandeling langs de kust door een heel mooi park met natuurlijk weer BBQ plaatsen, kinderspeeltuigen etc. Het is hier volop lente, dus een pracht aan bloemen. Onder een mooie rij coniferen stonden 17 gedenktekens voor 17 gevallen soldaten in de Vietnamoorlog, ieder met een korte beschrijving. Even sta je stil bij de waanzin van zo’n oorlog en het nodeloos uit het leven wegrukken van zulke jonge mensen. Dan verderop naar de vuurtoren. Er onder typische vulkanische rotsen van 180 miljoen jaar oud. Wat stelt de recente geschiedenis van de mens daarbij voor?
We gaan naar Launceston, de tweede stad in grootte van het land. Onderweg pauzeren we in het gezellige Doloraine, waar we natuurlijk Doloraine Deli induiken, een met gebak en zeer dikke dames overladen cafe.
90 % had zwaar overgewicht en of het daar of aan iets anders lag, Joke nam geen gebak en dan kan ik, hypocriet die ik ben, natuurlijk niet achterblijven.
Het lijkt soms dat er maar twee soorten Aussies zijn.. veel te dik en gewoon. Die mensen met normaal postuur rennen je voorbij, of powerwalken in de parken en langs de rivier. De anderen eten, bv gebak. We mogen wel uitkijken!
Dan verder naar Launceston. We vinden een rustige camping en besluiten maar eens rustig aan te doen en plannen te maken voor ons verblijf op het eiland. Je wordt hier overladen met info. Op mijn campingtafel liggen er 15 verschillende, de meesten
-
01 December 2012 - 10:36
De Niet Snurkende Zoon:
Hoi Pap, ik denk dat je je classificatie mbt licht en zware snurkers moet herzien.. Na 15 van analyseren, statistieken etc ben ik tot de conclusie gekomen dat je natuurlijk een zware snurkerbent maar er zijn natuurlijk ook enorm zware snurkers;)
-
01 December 2012 - 18:47
Marielle:
Lieve papa, hopelijk vraag je nu niet écht om een historisch verslag van je snurkgedrag. Ik kan me menig camping herinneren waar de buren 's ochtends ineens verdwenen waren nadat je in de nachtelijke uren het bos in dewijde omgeving had omgezaagd en ik vermoed dat jij gedeeltelijk verantwoordelijk bent voor het verdwijnen van het oerwoud wereldwijd. Maar het moet een fijn idee zijn dat je lieve vrouw na al die jaren de tijd neemt om tijdens een slapeloze nacht je snurkgedrag te vergelijken met de buren en dan concludeert dat het altijd erger kan. Jouw ego gered en mama weet dat er vrouwen op de wereld zijn die het snurk-technisch-gezien nóg zwaarder getroffen zijn. Kunnen jullie weer heerlijk gelukkig zijn met elkaar. En genieten van al het moois in Australië. Daar hoort ook een lekker gebakje bij. Want net als met snurken is het ook: er zijn altijd mensen met een groter buik ;-)
Dikke kussen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
