Vechtende kangoeroes, Grand Canyon en de beklimmin

Dag 77 maandag 24 december 2012
Vechtende kangoeroes, Grand Canyon en de beklimming van de Pinnacle

Slaperig keken we om zes uur uit het raampje van onze camper. Zagen we het wel goed? Het veldje voor ons vergeven van de kangoeroes. 51 telden we er en ook nog 13 emu’s. En wat voor schouwspel werd voor ons opgevoerd: grazen, liggen; spelen; huppelen en vooral interessant vechten. Soms wel tussen 4 mannetjes tegelijk. Ze beloeren elkaar, gaan staan om indruk te wekken en vallen dan aan. Ze slaan met de klauwen van hun voorpoten, terwijl ze hun hoofd naar achteren houden; springen op en trappen elkaar met hun achterpoten. Soms houden ze elkaar vast met hun voorpoten. Ze maken een grommend geluid.
Ondertussen trekt de rest er zich niets van aan en stappen de emu’s heel parmantig door geheel heen.
De wasgelegenheid is een slagveld van dooie vliegjes. Het is moeilijk nog iets wastafel wits door de stapel insecten lijken. Domme beesten eigenlijk. Hebben ze hele dag de tijd om naar de zon te vliegen, vliegen ze zich dood tegen een badkamerlamp!
We gaan kerstboodschappen doen in Stawell, 30 km rijden van hier en dat terwijl we van plan waren dit jaar de Albert Hein stress rond kerst te vermijden. Toch wel leuk even die sfeer te proeven.
Vanmiddag maken we twee mooie wandelingen. De eerste is een combinatie van 2 MUST DO hikes. De eerste is de Grand Canyon Loop, waar je tussen toren hoge rotswanden van zandsteen van 430 miljoen jaar oud loopt en de tweede is de beroemde Pinnacle hike (2 ½ uur lopen), langs de Bridal Falls, via een smalle kloof ( Silent Street ) naar the Pinnacle Lookout, waar je een fantastisch uitzicht hebt op het dal. Het is heel veel en heel stevig klim, klauter- en daal werk, maar de beloning is super. Wel wat eng overigens, maar Joke met haar hoogte en ruimtevrees presteert het toch maar weer.
Dan een vlakke wandeling de Fyans Creek Loop van 2,5 km. We lopen eerst door open terrein en spotten heel veel kangoeroes. Overdag zie je er geen een, maar tegen de avond komen ze te voorschijn. Een heel hele grote stond op ons pad en keek ons aan. Hij ging oever eind staan en was groter dan wan ik. Nu heb ik toen ik 20 was de zwarte band judo gehaald en een graad in het Tae kwon do, maar de Kung Fu capaciteiten kennende van dit soort mannetjes, wist ik bij voorbaat dat dit voor mij kansloos was. Misschien omdat Joke wat streng naar hem keek, of omdat hij zin had in grassprietjes, maar hij ging een gevecht uit de weg.
De terugweg was langs de rand van de kreek, waar zeer veel oude bomen stonden. In januari 2010 was hier bij een verschrikkelijke storm heel veel schade aangericht. Er waren veel dode en omgevallen bomen. Ze kraakten soms stevig, alsof ze zeggen wilden: “Vallen we nu om, of wachten we tot Joke en Frans voorbij zijn?” We zagen veel vogels, een eierleggende miereneter en een cohort emu’s.
Thuis bij het avondeten zagen we weer veel kangoeroes op ons veldje. Ik ook nog een op mijn bord, omdat ik kangoeroe souvlaki had gehaald. Moet zeggen dat ze goed smaken.
Hopelijk nemen ze vannacht, als ik naar het toiletblok moet geen wraak.
Op de valreep zagen we vanavond ook nog vier herten voor onze Apollo.