Vissen, rennen en varen in Port Macquarie

Dag 47 zaterdag 24 november 2012
Vissen, rennen en varen in Port Macquarie
Al om half vijf vanochtend werd ik al uitgelachen, of liever uitgeschaterd. 2 Laughing Kookaburra’s (soort grote ijsvogel) hadden me in de gaten en maakten met hun gelach de halve camping wakker. Met mijn slaapdronken kop liep ik naar de douche ruimte. Zo word ik door een taxi opgehaald. Joke gaat vandaag naar de kapper en ter compensatie ga ik een aantal uren vissen op zee. Dat betekent vroeg uit de veren. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb, weet ik niet, maar ik word met een taxi opgehaald op rekening van de organisatie van de vis tocht, zonder extra kosten. Zou ik dan toch nog aantrekkelijk zijn voor oudere vistochtjes verkopende dames? Of had ze een vuiltje in haar oog?
Als ik op de boot sta en in het heldere water kijk, vraag ik me af waarom we überhaupt uitvaren. Het barst bij de aanleg stijger van de grote vissen. Maar goed even later gaan we met een noodgang de haven uit en de zee op. Er zijn slechts drie mede visser, vijftig plussers die kijken als of het om een as verstrooiing gaat. Gelukkig is de uit 3 leden bestaande bemanning wel opgewekt.
Noem het beginnersgeluk, geluk is met de dommen of hoe dan ook, ik- als de meest on ervaren visser van het stel- sloeg de snappers er achter elkaar uit. In totaal 9 en dan nog twee onsmakelijke “mango vissen”. Van de snappers waren maar 3 boven de maat. In Australie is men zeer streng. Maar ik had wel de grootste en de twee na grootste.
Het engeltje van geluk zat op mijn schouder. Mijn buurman ging steeds somberder kijken.
Hij ving vrijwel niets. Na drie kwartier haalde hij maar eens op. Zat er geen aas aan zijn hengel! Bij thuiskomst werd de vis in het park aan de rivier op een speciale schoonmaaktafel de vis van ingewanden ontdaan. 2 grote pelikanen zaten geduldig te wachten op dat lekkers.
Joke was nog bezig en omdat ik weer een zaterdagochtend training van Arno mis ga ik hardlopen langs de een kleine 2 km lange promenade van de aanlegsteigers van de toeristenboten tot aan de monding van de Hastings. Allereerst liep ik door een mooi parkachtig grasveld, vlak bij het centrum van de stad. De pelikanen van zojuist kijken mij nieuwsgierig aan. Langs een bandje dat sfeervolle muziek speelt km ik bij de lange golfbreker, waarvan iedere rots aan de “straatkant” leuk beschilderd is. Aalscholvers wuiven met hun vleugels vriendelijk gedag. Me door veel wandelende toeristen heen wringend draaf ik verder naar zee. Rechts passeer ik een skate board paradijs. Nooit zo iets groots gezien op dat gebied. Bij het strand zie ik tientallen surfers hun kunsten in de hoge golven vertonen.
Al uitlopend bekijk ik een herdenking monument. Australiërs hebben al de oorlogen meegedaan en mensen verloren. Van de Boerenoorlog, via de Eerste en Tweede Wereldoorlog, naar Korea. Vietmam en Timor. De Engelse koningin riep ze gewoon op en ze kwamen.
Ik wandelde met Joke nog wat langs de promenade. We zagen een groep van 29 grote pelikanen die bij een andere vis schoonmaaktafel geduldig zaten te wachten op toegeworpen ingewanden van de gevangen vis. Schitterend
Vanmiddag hadden we ingetekend op een boottochtje van twee uur, de National Park Eco Cruise. De rivier de Hastings heeft voor zijn kunstmatige mondig van golfbrekers nog een heel brede bocht, kanalen en een grote kreek. In de kreek veel oesterkwekerijen op pontons. Een groot stuk is natuurgebied.
Verder heb je een geïsoleerd gebied “the Nortshore”met mooie huizen, zonder waterleiding, riolering, winkels etc. Je kunt er alleen met een veerboot komen.
Er was ons gezegd dat we eten en drinken mee mochten nemen. Aangezien we weer voor de verleiding van redelijke koffie, vrij internet en zalige wortelnotentaart bij de afgrijselijke fastfood keten Mac Donald waren gevallen, hielden we het maar bij een flesje water. Zo niet de Australische passagiers. Twee uit zwaar overvoede gezelschappen, bestaande Aussies sleepten hele koelboxen drank en tassen vol nootjes, kaas en worst mee het schip op. Ze werden steeds luidruchtiger, zodat de gidsende schipper niet meer te verstaan was. Dus wij maar direct achter de goede man gaan zitten.
En wat zagen we veel! Allereerst een grote “Vishavik”of Osprey, een Zeearend, kangoeroes, en gek genoeg op de rivier en in de kreek veel dolfijnen die het leuk vonden om vlak naast en onder de boot door te zwemmen. Er zitten veel koala’s hier, maar die hoor je alleen s ’nachts. Ze maken een luid knorrend geluid. Er zijn ook dingo’s.
We zagen in het natuurgebied een flinke brand en op de terug weg hoe die met iets wat op een tuinslang leek door brandweer mannen werd aangepakt.
Op de camping in de campingkeuken bereid ik twee lekkere snappers klaar voor ons avondmaal. Toch voel ik wat wroeging. Mooie beesten. Jammer dat ze niet meer zwemmen kunnen. Mijn maag moet geen pretje voor ze zijn.