Wrakken, lijken en duivelse knikkers

Wrakken, lijken en duivelse knikkers
We rijden vandaag naar Alice Springs, Joke vraagt, hoelang ze een weg moet volgen. Gewoon 604 km! Er zijn geen verharde zijwegen van betekenis en de weg is recht. Verdwalen kan niet. Zoiets kun je vrijwel alleen in de outback zeggen.
Maar eerst nog even wat inkopen doen. Overal hangende Aboriginals. Ze zijn heel vriendelijk, maar hangen met het hele gezin te hangen, de hele dag. Vaak rond de drankwinkel. Die worden altijd bewaakt en er gelden strenge openingstijden en regels.
Goed we gaan op weg. Deze weg specialiseert zich in dode koeien en autowrakken. Wallaby’s zijn kennelijk op. Maar een volwassen stier aanrijden is andere koek.
Overal waarschuwen borden ook voor vermoeidheid. Geen ander verkeer dat je wakker houdt. Mensen vallen gewoon in slaap. De wrakken duwt men gewoon de berm in. Veel banden sporen die de berm induiken, doen ook allerlei kleiner leed vermoeden. Een weg kan ook te rustig, te saai en te lang zijn.
En dan nog de Road trains. Ik passeerde zo’n 60 meter lange combinatie, die flink slingerde. Onze Apollo heeft daar bij wat wind ook last van. Twee bibberende voertuigen die elkaar moeten passeren. Ik werd er ook bibberig van.
Joke sprak een chauffeur. Zij rijden in twee dagen dwars door Australië, laden uit en in en rijden dan weer twee dagen terug. De chauffeur deed het al 20 jaar
Het landschap wordt wat opener. Maar tot Alice Springs zie je altijd groene bomen, voor zover de vele bosbranden ze niet al te zeer hebben aangetast. Er zijn zeer grote oppervlakken zwart geblakerd.
Honderd km voorbij Tennant Creek bezochten we The Devil’s Marbles. Reusachtige ronde keien. Die een vormingsgeschiedenis heeft van 1700 miljoen jaar. Een fantastisch landschap.
Tegen 5 uur bereiken we Alice Springs en vinden daar weer een mooie camping