Eierleggende zoogdieren en de tocht naar de hoofds

Dag 56 maandag 3 december 2012
Eierleggende zoogdieren en de tocht naar de hoofdstad
De onze reanimatie tot het bot verkleumde, te veel aan tropische outback temperaturen gewende lijven, slaagde maar gedeeltelijk onder de gloeiend hete douche van onze winderige camping aan de monding van de Tamar in Low Head. Ook vannacht was het koud en al weer ontbijten we in onze trouwe Apollo i.p.v. in de open lucht met drie lagen kleding aan.
We verkenden eerst, maar nu met de auto Low Head en omgeving. Het voelt als West Ierland in de zomer en Texel in het vroege voorjaar: winderig, koud, schapen, kale grasvlakten en zingende leeuweriken.
De vuurtoren hier- the Low Head Light house (1833) -heeft een indrukwekkende historie, een veilig baken voor schepen die deze belangrijke rivier op moesten, met verraderlijke stromingen een verborgen riffen.
Dan rijden we via de Batmanbrug naar de westelijke oever van de Tamar, weer naar het Noorden, naar Beauty Point, waar overigens niets moois aan is, maar dat wel een mogelijkheid biedt om de “primitiefste” zoogdieren, de Monotremata of eierleggende zoogdieren te bekijken, het vogelbekdier (Platypus) en de Echida een op een egel lijkende mieren eter. Beiden leggen eieren; hebben net als vogels maar 1 opening voor ontlasting, urine en voortplantingscellen.
Het vogelbekdier heeft een soort eendensnavel, zacht harig velletje, poten met zwemvliezen, tussen van flinke nagels voorziene tenen. Bij mannetjes bevatten de nagels van de achterpoten een soort gif dat honden en katten kan doden en volwassenen een maandenlange pijn kan bezorgen. Het zijn niet agressieve grappige beestjes, die met hun ogen dicht zwemmend de bodem aftasten op zoek naar voedsel. De mierenegels scharrelden vrij tussen je benen door en aten met hun lange tongen (18 cm) de voerbakjes leeg.
Leuk om nu eens echt contact te hebben met die beesten die elke biologiestudent in zijn eerste jaar bij de colleges zoölogie behandeld krijgt.
Dan gaan we op weg naar het 200 km verder naar het zuiden liggende Hobart, de hoofdstad van Tasmanië. We rijden over een rustige mooie tweebaansweg, met aan weerkanten met schaarse bomen begroeide grasvlakten en op de achtergrond bergen. Het waait stevig en als de wind verkeerd staat en er bovendien grote vrachtwagens passeren is het uitkijken geblazen. Apollo is heel zijwind gevoelig en we kunnen soms maar 80 km per uur rijden.
Rond vier uur komen we aan in een voorstadje van Hobart Berriedale. We hebben een prachtige plek aan het water met een mooi uitzicht op bergen.
We gaan lekker winkelen en nemen een kant-en-klaar maaltijd mee van de Foodhall in het grote winkelcentrum verderop. Lekker makkelijk.